Bu kez; Kendimi Konumlandırmak için Yazıyorum

Evet, bu kez sadece kendim için, kendimi yeniden konumlandırmak için yazıyorum. Yeni konumumu belirlemek, bir süre önce yapmış olduğum başlangıcı hayat alanıma almak ve bu yeni hayat konumumu benimsemek için yazıyorum. Bu yazı nereye varacak konusu henüz meçhul. Biraz yazayım, o yeter.

Hayatta, önce bebeğimden ve sonra da birkaç bazı hayat deneyiminden öğrendiğim, herhangi bir şeyi sadece yaparken keyif almak... Şimdi yazarken olan şey işte bu. Başını sonunu, öncesini sonrasını düşünmeden, sadece yazarken keyif almak. Hatta ve hatta okuyucularla paylaşma fikrini bile düşünmeden yazarken zevk almak bundan. Bu seferki yazım böyle işte, spontan mı dersiniz, doğaçlama mı bilmem, ama bana kesinlikle güvenebilirsiniz ki hiç düşünülmedi ve planlanmadı bu kez. Sanki diğerlerini planlıyormuşum gibi :) Ben yazarken, hele ki yeni başladığım blogumda yazarken pek fazla planlamam aslında. Sadece, bir fikirle başlarım. Her zaman önce başlığını atarım ve geleceğim son noktayı veya anafikrini bilirim mutlaka. İçerik ise yazarken oturur. Bu kez, ne konu var, ne sonuç, ne de aktarmak istediğim ana fikir.
Tek bir amacım var, kendimi bulmak. Bir süredir arıyorum kendimi, yazıdan çıkacağımı bile bile başka yerlere bakıyorum. Hani orada olmadığından emin olsanız bile anahtarları halının altı gibi abuk yerlerde ararsınız ya, öyle işte.

Yazılarımı öyle ya da böyle takip edenler nasıl bir hayat sürecinden geçtiğimi, hayatımda nelerin ne hızda değiştiğini bilir, ben yine de bir özet geçeyim. Aslında bütün özet kendime ;) Dedim ya, yeni konumumu benimseyeceğim diye yazıyorum. İsterseniz okuyun, yolculuğuma tanıklık edin, tercih tamamen sizde.

Bebeğimiz Mert geçen yıl Temmuz ayında İstanbul'da dünyaya geldi. Biz o sıralar Levent'te oturuyorduk, eşim Murat da Zincirlikuyu'daki işine gidip geliyordu. Ben hamileliğimin son aylarında artık çalışmayı zaten bırakmıştım ve bebeğime kendim bakacak olmanın heyecanını yaşıyordum. Mert 3 aylıkken aile ziyareti için geçici olarak geldiğimiz Adana'da eşimin işleri dolayısıyla Adana'ya taşınmaya karar verdik. Hemen ev bakmaya başladık, satın almak istediğimiz evi bulduk, İstanbul'a geri dönüp iki ay geçirdik ve yılbaşından tam bir gün önce 30 Aralık 2012'de Adana'ya temelli taşındık. Kendi evimize taşınmamız ise Nisan ayının başlarına denk geliyor. İşte, benim geçici olarak kendimden koptuğum ve günlerin-gecelerin yorgunluğuna kendimi kaptırıp birşeyleri atlıyor gibi hissetmem de bu süreçte oldu. Ve artık bu süreç bitti diyelim lütfen. Yazarak buna yardımcı oluyorum işte. Yazmak, benim için, ruhuma hitap etmek, ruhumla iletişim kurmak demek.

Şimdi, nereden çıktı bu kendinden kopmak? Nerden anladım böyle olduğunu? 

Bir halsizlik, bir isteksizlik, belki ufak bir depresyon hali. Yemeye aşırı düşkünlük, istediğim kadar sosyalleşememek, normal şartlarda keyifle yapmak isteyeceğim işleri devamlı erteleme durumu, hat safhada bir kararsızlık ve sonucu iyi çıkmayan şeylerden hep kendimi sorumlu tutma, bir yandan halsizlik hakim iken, bir yandan da aslında çok da önemli olmayan şeyler için kendimi aşırı yormam, yorgunluktan uyuyamaman, uyumadıkça da iyice huysuzlaşmam, herkese çatmam ve kendim başta olmak üzere insanları aşırı yargılıyor olmam. (hatta şuan yazdığım paragrafta bile onlarca yargı var :) ) İşte böyle kendimle mücadele halinde geçti Nisan ve Mayıs ayının bugüne kadarki kısmı. Artık buna bir dur demenin vakti gelmiş ki ben kalemi kağıdı elime aldım.

Tabii ki, bahaneyi üzerine atmayarak bir detayı da belirtmeliyim. Bu geçtiğimiz aylarda birkaç kez Dolunay, Yeniay yaşandı, hatta etkili bir Ay Tutulması denk geldi. O günlerde ise, yukarıda yazdıklarımın dozu biraz artarak hissedildi. Yeni Ay ise sadece birkaç güm öncesindeydi, yeni bir başlangıç yaptım, ruhsal düzeyde. Şimdilerde de işte bu yeni başlangıç devam etmekte, yani girizgah daha bitmedi, ben de bu dönemi bir yazıyla cilalıyor-süslüyorum adeta.

Yeni başlangıç bir sürü yeni kararla dolu. .. . ..

Kimisi ruhsal düzeydeki tercihlerin yeni versiyonları ki bunlara duyulan ihtiyaç o sancılı geçen dönemdeki farkındalıklar neticesinde oldu. Nası desem, galiba ruhsal boyutta bir güncellemeye ihtiyaç oldu, yeni kararlarla oraya zıplıyorum.

Yeni kararların bir kısmı da bedensel yönde. Örneğin kilo vermek, spor yapmak, daha sağlıkli beslenmek, bedeni güçlendirmek gibi.

Bazı kararlar hayatın gidişatıyla ilgili; örneğin işle ilgili yeni planlar/hayaller, eve yapılacak yeni güzellikler, sosyal hayatta bir dolu organizasyon vs vs...

İşte tüm bunlar olagelirken, yazıyı da birkaç aylık aradan sonra yeniden hayatıma aldım. Ve artık yazı konusunda da yeni bir kararım var. Filozof anne ismim ve yazılarımın içeriği-üslubu değişmeyecek. Ancak artık daha farklı konular ve daha kısa yazılar da araya girecek. Maksat ara sıcak tutulsun, ara derken yazıyla aramızdaki ara yani. Maksat Ben devamlı burada olayım. Haberdar olayım, online hayattan olduğum kadar, kendimden de haberdar olayım.

Peki şimdi sorsanız bana, ne oldu da bugün yazmaya başladın yeniden diye.. Cevabım da hazır aslında. Dün gece ilk anneler günümün arifesinde, özel bir paylaşım yaşadım. Kiminle mi? Kendimle.  Ben ve kendim birkaç saat keyif yaptık dün gece. Rahatladık, gevşedik, konuştuk, sessiz kaldık, eskiden aldığımız keyifleri hatırladık. Meğerse herşey yerinde duruyormuş;
buzlu kaDehler, acıbadEm likörleri, yaĞmur, anjelİka akbar müzikleri, loş ıŞıklar, romantİk filmler, muMlar, ılık banyolar ... Onlar hep varmış da ben unutmuşum onları. Dün onları hatırladığımda başka şeyleri de hatırladım kendimle ilgili. Ben hem aynıyım, hem yeni kararlarımla daha zenginim.. Bunu hatırlamak, kendime hatırlatmış olmak beni işte bu yazının son noktalarına ulaştırdı. Şükürler olsun!

Beni izlemeye devam edin, isterseniz twitter'dan da takip edin. @filozofanne

Sevgilerimle...