Eveeet, doğumdan tam
4 buçuk ay geçti. Bende hala 7 kilo fazlalık var; ki benim sağlıklı kilomdan 13-14
kilo fazla anlamına geliyor. Süt verdiğim için ve zaten iştah had safhada
olduğu için bırak hafif yemeyi, yemek konusunda süper icatlarım bile oluyor.
Olmadık şeyleri canım çekiyor ve hatta hamileykenki aman doğal olsun, aman besleyici
olsun takıntıları da yok, herşeyi yiyorum. Pasta, tatlı, börek, bol tereyağlı
herşey çekiyor canım. Özellikle de hayvansal ürünler.. Kırmızı et istiyor canım
mesela, et süt yapar derler ya, bence kesin doğru!!! Gelsin pirzolalar, gitsin bonfileler! Geçenlerde kan tahlili yaptırmıştım, kolesterol birazcıkkk yüksek
çıktı, doktor dert etmeyin, ne yiyorsanız aynen devam edin, belli ki bebeğe
yarıyor dedi.. Ben de zaten fazla sorgu sual etmeden tam gaz devam ! Arada, sebzeye
yöneliyorum, tatlıyı kesiyorum mesela. Baktım süt azalma eğiliminde, hemennn
etlere yeniden abanmaca başlıyor. Kilom ve görünümüm de hep aynı, yesem de
yemesem dee.
Aslında yeme
içmeden değil, başka bir konudan bahsedecektim, konu doğal akışıyla yemek
muhabbetine kaydı .. İnsan neyi severse onu konuşurken uzattıkça uzatıyor işte.
Bugün bir ara dışarı çıkmıştım, bizim terzi Cemal Usta’ya uğradım. Adamla
hamileliğimin başından beri tanışıyoruz, o sıralar işle ilgili bir projeyi
beraber yapmıştık, daha doğrusu ona siparişle özel bir halı hurcu yaptırmıştım.
Adam güleryüzlü ve sempatik olduğu kadar aynı zamanda da çok zeki ve esnek kafalı.
Aslında kıyafetleri tadil edip dikiyor, ama benim isteğime de hiç tereddütsüz
tamam dedi, çok da iyi bir iş çıkardı. Müşterim olan müze de çok memnun kaldı.
Tabiki bu süreçte Cemal Usta'yla kumaş geldi gitti, fermuar örneği , hurç örneği
derken epey bir görüştük. Zamanla o da karnımın şiştiğini fark etti.
Normalde erkeklerde
tuhaf bir çekingenlik oluyor hamile kadınlara karşı. Özellikle de işle alakalı
tanıdığım ve kendi çocuğu olmayan kimseler daha da bir utangaç oluyor. Belli ki
nezaket gösteriyorlar, belki de benim aşırı hassas olmamdan ve birden
ağlayıverecek olmamdan endişe ediyorlar, veyahut da düşüp bayılacağımdan.
Karnımda bebek var yahu, varoluşun en doğal olayı, neden bu kadar
çekiniyorsunuz, girin konuya, sorun doğum ne zaman, kız mı oğlan mı, kaçıncı
çocuk diye, neyi merak ediyorsanız sorun. Ben zaten bayılıyorum bunları
konuşmaya, siz sorun ben konuşayım. Aaa yoksa asıl çekinceleri bu mu erkeklerin? Zaten fazlaca kadınsal olan bu konuyu
açıp beyinlerini ütülememden mi endişe ediyorlar aslında?
Bu Cemal Usta
kendiyle son derece barışık biri olduğundan mıdır nedir, çok rahat. Hamile
olduğumdan şüphelendiği anda soruverdi, hani düşünmedi acaba kadın kilo aldı da
pot kırar mıyım diye. Galiba terzilikte kadınlarla oldukça fazla zaman
geçiriyor olsa gerek ki kadın psikolojisinden anlıyor besbelli. İlerledikçe de
konuşuyorduk, “ya Pınar hanım işler nolacak sizin doğum sonra?” diye ciddi
sorular da sorduğu oluyordu. Hatta bebeğin erkek olacağını göbeğin
yuvarlaklığından tahmin bile etti desem abartmış olmam, tam bir uzman. :) Bugün
uğradığımda da bebeği sordu. 6 aydan fazla zamandır hiç görüşmemişiz. Sonra
döndü utanmadan karnıma göz attı, “e kilolar aynen duruyo ama” dedi.. Deseydim “baksana
hala hamile pantolonumu giyiyorum”, iş iyice komik olurdu. Normalde bunu bana
başkası dese ona çaktırmazdım ama içimden kesin bozulurdum, beni anlasana ya
süt veriyorum, uykusuz kalıyorum yoruluyorum, bir de diyet mi yapacağım gibi düşüncesel bir tartışmaya girerdim. Ama söz konusu Cemal Usta olunca güldüm ona,
“ya usta napiym iştaha engel olamıyorum yiyorum” dedim. “Bebek bir ayaklansın,
atarız fazlalıkları sen merak etme” dedim. İkimiz de güldük, bense üstünden 5
saat geçti hala gülüyorum. Onun rahatça söylemesine, benim de övünürcesine
iştahımdan bahsetmeme güldüm, gülüyorum. Sanırım o yüzden bugün Cemal Usta
sayesinde kilolarımla barıştım. Yine de onları artık sevgiyle göndermek
istiyorum. O yağ depoları bebeği beslerken görevlerini güzelce yapsınlar, bu
süreç bittikten sonra da kolayca ve en doğru sürede bedenimi terk etsinler. Ve öyle de oldu!
